مَظهر انسانى تعينات حقيقت عينى
مَظهر انسانى تعينات حقيقت عينى
انسان با عشق و وحدت و وصول به هريك از تعين‌هاى حقيقت عينى مى‌تواند
مَظهر آن گردد. مَظهَر، چهره‌ى پيدا و وجهى‌ست كه شىء به سبب آن ادراك مى‌شود كه چيست و چه محتوا، كيفيت و عيارى از حقيقت دارد.
مظهر برخوردار از تميّز، تعيّن، محدوديت و تقيّد در ظاهر است.
مظهر با ظاهر وحدت دارد و تفاوت آن‌ها در تقييد و اطلاق است. ظاهر در تقييد و تعين خود تابع مَظهر و مَظهر در ظهور و نمودارى خود تابع ظاهر است.
ظهور، آشكارى هر پديده به سبب اختفاى ذات در آن است. بنابراين ظهور با تعيّن‌شكنى به مقام ذات وصول مى‌يابد.
در بحث ظهور انسانى نبايد ميان موقعيت عينى مُظهِر و حقيقت عينى با جايگاه خارجى مَظهَر و پديده‌هاى عينى و ظهور انسانى خلط شود و پديده‌اى مَظهرى جاى حق‌تعالا و اسما و صفاتش و مُظهِر بنشيند و بر آن تقدم يابد.
